آووکادو، سالهای زیادی، بخشی از رژیم غذایی مکزیکی ها را تشکیل می داد. باستان شناسان، نشانه هایی از مصرف آن در مکزیک یافته اند که تقریباً به ده هزار سال پیش بر می گردد. در آن هنگام، انسان آووکادوی وحشی را جمع آوری و مصرف می کرد. محققان بر این باورند که کشت آن حدود پنج هزار سال پیش آغاز شده است. قبیله هایی از جمله مایاها، درختان آووکادو را کشت می کردند.
در سال 1833، یک گیاهشناس به نام هنری پراین، برای اولین بار آن را در فلوریدا کشت کرد. ولی کشت تجاری آن تا اوایل قرن بیستم آغاز نشده بود. در آن زمان هم در حالی که در کالیفرنیا، فلوریدا و هاوایی بسیار محبوب بود، مردم ایالات دیگر از مصرف آن اجتناب می کردند، تا اینکه در دهه 1950، با استفاده آن در سالاد، این گیاه به محدودیت رسید. آووکادو را تمساح گلابی» هم می نامند.
آووکادو بیشترین ظرفیت آنتی اکسیدانی لیپوفیلیک را در بین میوه ها و سبزیجات دارد. کاروتنوئیدهای اصلی آن گزانتوفیل ها هستند که آنتی اکسیدان های محلول در چربی اند. گزانتوفیل ها از میزان LDL اکسیدشده (نشانگر زیستی آسیب عروق) در خون می کاهند. در تحقیقی که در آمریکا درمورد آترواسکلروز (تصلب شرایین) انجام شد، مشخص شد که هرچه مقدار گزانتوفیل های پلاسما بیشتر باشد، پیشروی ضخامت جداری عروق، کمتر خواهد بود که این امر، اثر حفاظتی این ترکیبات در برابر آترواسکلروز را نشان می دهد.
در این گیاه، مقدار گزانتوفیل های لوتئین و کریپتوزانتین از کاروتن های دیگر، بسیار بیشتر است. اثر مفید ترکیبات فنلی بر کاهش تنش اکسیداتیو و التهاب، بهبود جریان خون، سلامت اندوتلیوم، بازداندگی از تجمع پلاکتی و در نتیجه کاهش بیماری های قلب و عروق در پژوهش ها مشاهده شده است.
برای مشاهده پیج اینستاگرام اینجا کلیک کنید.
جهت ارتباط با ما با شماره ی 09372927472 تماس بگیرید
جهت پر کردن فرم مشاوره رایگان اینجا کلیک کنید
نظرات و سوالات خود را با ما در میان بگذارید.
درباره این سایت